Ja, ik heb gesnakt. Op handen en voeten door het gras. ‘Zoek je dan wat?’, vroeg de man. Ik zei: ‘Ik reikhals deze dag’. Naar iets om aan te raken.  

Pak me vast. De wereld zoals-ie was. Handzaam. Behapbaar. Hap snak. Niet om leeg te vreten. Om te hakken. Kaal en plat. Maar om iets achter te laten. Blauwblote lucht. Dat de mensen lied kunnen ademen. Een schaaltje dat rondgaat met hapjes grap. Een glas, een traan, een land gevuld met lach en zacht. 

Nathalie Baartman snakt naar het oude normaal. Dat we gewoon iemand kunnen aanraken, knuffelen en omhelzen. Op handen en voeten snakte de comédienne door het gras. Reikhalzend. Zoekend. Snakkend naar de dag dat alles weer als vanouds gaat. ‘Een Twentse Brigitte Kaandorp op 33 toeren’, noemde Theaterkrant haar. Maak je op voor een troostrijke avond zoals alleen zij dat kan. Met nuchtere hartstocht, onverstoorbare tederheid en ingetogen vreugde maakt ze een voorstelling die onmeunig mooi en grappig is. Wij snakken naar een avond met Nathalie Baartman!